Wpływ słońca na ludzi rzadko jest tak widoczny i odczuwalny jak w pierwszych wiosennych chwilach roku. Promienie słoneczne przebijając się przez szary zimowy koc, niczym niewidzialne nitki podnoszą kąciki ludzkich ust do góry, jak u marionetek. Ludzie uśmiechają się masowo. Pierwsze motyle opuściły swoje kokony i wydaje się, że spora ich część w swoim pierwszym locie straciła kompletnie orientację i zabłądziła do bardzo wielu ludzkich brzuchów. Ludzie, czując te motyle w brzuchu, są w siódmym niebie, umawiają się na randki, zakochują się, tracą głowę. Uczucia, które budzą się na wiosnę, to w rzeczy samej prawdziwa poezja.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz