Naturalna skłonność do fantazjowania w dzieciństwie przyczynia się w znacznym stopniu do rozwoju osobowości dorosłego człowieka, jego inteligencji, wrażliwości, sposobu myślenia i kreatywności. Z biegiem lat fantazjowanie traci swoją poznawczą i rozwojową rolę, ustępując miejsca pragmatyzmowi, ponieważ łatwiej jest żyć, pozostając w granicach realnych możliwości. Ludzie twórczy pozostają przez całe życie pod wpływem swoich fantazji, ponieważ tworzący sztukę (w szerokim tego słowa znaczeniu) muszą posiadać niezwykle bujną wyobraźnię, która umożliwia im kreowanie nowatorskich dzieł. Fantazja składa się zasadniczo z dwóch elementów: wyobraźni wizualnej (są to obrazy, które powstają w głowie) i wyobraźni kreatywnej (tworzenie nowych połączeń tzn. umiejętność łączenia ze sobą rzeczy, pomysłów i obrazów w nowy sposób). Świat fantazji obejmuje nieograniczoną gamę kolorów i odcieni, rozciąga się od całkowicie absurdalnego do rozsądnego i prawdopodobnego. Fantazjowanie może być, w równej mierze, wielką siłą napędową w życiu (fantazjowanie twórcze, kreatywne, wynalazcze) jak również przekleństwem, szczególnie wtedy, gdy zacierają się granice między rzeczywistością a wyobraźnią, co może prowadzić do całkowicie błędnej oceny rzeczywistości. Ale człowiek jest w stanie dowolnie projektować świat swoich fantazji tak, aby ten stał się siłą napędową dobra, a nie zła, np. gdy wykorzystuje fantazję, aby wyznaczyć sobie ważne cele oraz różnorodne możliwości ich osiągnięcia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz