Należę do pokolenia, któremu poezja kojarzy się z nudnymi lekcjami języka polskiego oraz przymusowymi i nierzadko żmudnymi analizami i interpretacjami wierszy polskich klasyków. Bardzo wielu ludzi zniechęciło to do poezji i do czytania w ogóle. Niestety polskie szkolnictwo nie znalazło do dzisiaj żadnej recepty na rozwiązanie tego problemu i sposobu na zachęcenie młodego pokolenia do zainteresowania się poezją. Na szczęście nie wszyscy się zniechęcili do poezji, pozostała spora grupa, która nie bacząc na mody i trendy, czyta poezję i czerpie z tego bogactwa kulturowego naszej ojczyzny. Poezja tylko jeden, jedyny raz w polskiej historii była ważna dla całego narodu. Epoka romantyzmu była epoką poezji. III Rozbiór Polski oraz liczne, nieudane zrywy powstańcze to przełomowe momenty w życiu narodu, który sięgał po poezję, aby zachować tożsamość i przetrwać. Poezja romantyczna to poezja tęsknoty za utraconą ojczyzną, poezja wspierania i umacniania moralności narodu oraz utrzymania tradycji narodowych. Po I Wojnie Światowej polska poezja staje się nagle wolna, poeci nie muszą już walczyć i umacniać morale narodu, to czas wielkiego rozkwitu poezji, ponieważ poeci mogli już wszystko. W okresie II Wojny Światowej poezja ponownie przesiąka motywami katastroficznymi, ale także poszukuje fundamentalnych wartości. Polska poezja powojenna to tworzenie nowych systemów moralnych na bazie okrutnych przeżyć i doświadczeń. To także ucieczka od klasycznej formy rymowanej. Oczywiście, forma najmniej decyduje o tym czy wiersz jest wierszem, najważniejsza jest treść i przesłanie, ale jednak wielka szkoda, że harmonia wersyfikacyjna i wspaniałe rymy stały się niemodne i niepasujące do dzisiejszych czasów. Rymowanie to sztuka prawie zapomniana a dla wielu współczesnych poetów, którzy stawiają formę współczesną (wiersz biały, wiersz wolny) nad formę klasyczną, rymowanie to forma zbyt staroświecka. Przyznam się, że kompletnie nie rozumiem takiej postawy, tym bardziej że czytując wielu współczesnych poetów, często nie rozumiem, o czym oni piszą. Ani w tym formy, ani rytmu, ani rymu, ani ładu, ani sensu. Więc o co w tym wszystkim chodzi? Dlaczego współczesna poezja tak ucieka od wszelkich reguł i regularności? Przecież bogactwo form poetyckich, to także możliwość wyboru dla nielicznych czytelników tejże poezji. Osobiście nie opowiadam się fanatycznie tylko za jedną z tych form, stawiam na różnorodność form poetyckich, ponieważ uważam, że kurczowe trzymanie się tylko i wyłącznie form współczesnych, powoduje monotonię i ubóstwo poetyckie. Młody czytelnik niechętnie sięga po poezję, ponieważ jej nie rozumie i nie chce mu się analizować tego, co poeta ma mu do powiedzenia, woli słuchać muzykę i buszować w internecie. Dlatego polska poezja współczesna powinna być nie tylko nowoczesna w swojej warstwie słownej, ona powinna być przede wszystkim zrozumiała dla czytelnika, ale także powinna zachwycać swoją formą, harmonią, metaforą, subtelnością i puentą. Czytelnictwo książek spada w Polsce z roku na rok, już ponad 63% Polaków nie przeczytało w ubiegłym roku ani jednej książki. Dane statystyczne są zatrważające, ale nie oznacza to wcale, że Polacy nie czytają w ogóle, większość ludzi regularnie korzysta z internetu i tam czyta wybrane treści, korzystając z elektronicznych czytników, telefonów komórkowych, tabletów i komputerów. Czytając miliony informacji, często bezwartościowych i nieważnych, warto od czasu do czasu sięgnąć po poezję, która stanowi wielkie bogactwo narodu; pokazuje prawdę o nas samych, zmusza do zatrzymania się i zastanowienia, wywołuje emocje i wzrusza. Na przestrzeni wieków poezja odgrywała różne role, mniej lub bardziej ważne, dzisiaj nie dopatrywałbym się żadnej szczególnej roli poezji w życiu narodu, lecz mimo wszystko warto czytać poezję, która pozostaje zwierciadłem duszy człowieka i odpowiada na liczne, dręczące go egzystencjalne pytania.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz